Manuel de Sola-Morales / A33 architecten: kantoorgebouw en busstation
"Het door de Spanjaard Manuel de Solà-Morales ontworpen rood-oranje gebouw is volledig verweven met de voetgangerstunnel, de parkeergarages en het trein- en busstation. Boven het busverkeer is de administratieve zetel van De Lijn Vlaams-Brabant gehuisvest. In de Lijnwinkel, of het ei zoals men het zelf noemt, ontmoeten we Tom Gabriels die verantwoordelijk is voor de infrastructuur van De Lijn binnen de provincie. "Wat veel mensen niet weten is dat dit gebouw eigendom is van twee partijen, namelijk voor twee derde van De Lijn en een derde van Eurostation, een dochteronderneming van de NMBS", vertelt de gids. De commerciële ruimten beneden en een stuk van de tweede en derde verdieping zijn eigendom van Eurostation en worden enerzijds door de NMBS zelf gebruikt en anderzijds verhuurd aan SDL, een internationaal vertaalbureau. Boven de Lijnwinkel zit de dispatching, het zenuwcentrum van het busverkeer in Vlaams-Brabant. "Hier komen alle radio-oproepen van de buschauffeurs binnen als ze problemen willen melden zoals onvoorziene omleidingen, een ongeval of erger, een geval van agressie. Onze bussen beschikken ook al over een GPS-systeem waardoor we ze hier kunnen volgen op scherm. Daarnaast biedt het systeem de mogelijkheid om vertragingen automatisch weer te geven op de borden boven de perrons." Op de eerste verdieping nemen we een kijkje in de belbuscentrale. "Belbussen worden ingezet in gebieden waar niet onmiddellijk een reguliere lijn voorzien is. De mensen kunnen voor hun verplaatsing naar hier bellen vanwaar wij een verbinding tussen hun vertrekplaats en hun bestemming binnen het belbusgebied of een opstapplaats van een frequente buslijn voorzien." De afdeling exploitatie ligt even verderop. "De mensen die hier zitten, ontfermen zich over de vele buslijnen. Zij zoeken onder meer naar omleidingswegen bij wegwerkzaamheden, zorgen voor aangepaste halteaccommodaties aan de ontelbare haltes en evalueren de lijnvoering om deze dan ook voortdurend te verbeteringen." Het gebouw is opgevat in een 'L' vorm. De Lijnwinkel, de dispatching, de afdeling exploitatie en afdeling financiën & administratie van de tweede verdieping zitten in het gedeelte aan het Martelarenplein. In het andere deel van de 'L', evenwijdig met de Tiensevest, zitten de personeelsdienst, de afdeling marketing en de dienst infrastructuur. Het was de bedoeling van de architect om het personeel zo veel mogelijk te betrekken bij de zaak waarvoor ze werken. "Vanuit heel deze gang hebben wij een zicht op het gebeuren onder ons waar de busperrons zich bevinden. We zitten dus alle dagen letterlijk bovenop ons werk", geeft Tom mee. De rare schermen voor de ramen aan de voorzijde van het gebouw zijn externe zonnewering. Als de zon laag staat, wordt die op deze manier buiten gehouden. Hier wou de architect verwijzen naar De Lijn in al zijn aspecten, vandaar de lange lijnen op de gevel. De houten constructie links in de gevel herbergt de grootste vergaderzaal in het gebouw met een symbolisch venster 'naar Leuven toe'. Het raampje dat tevens de 'i' van De Lijn vormt, ook aan dezelfde gevel van het gebouw, behoort tot het kantoor van de directeur op de tweede verdieping. Vanuit de lange gang kan je de bijzondere dakconstructie of de sheddaken van naderbij bekijken. Zo zijn er zes kleine die het busstation overdekken en het grote sheddak overdekt de onderdoorgang naar de sporen en bijna het volledige deel van het gebouw langs het Martelarenplein. Dit enorme dak laat natuurlijk licht binnenvallen op de derde verdieping, waar de NMBS gehuisvest is, maar ook in de gangen van De Lijn en dit zelfs tot op de eerste verdieping omwille van de verschillende vides tussen de verdiepingen. Op de derde verdieping, waar het licht van de sheddaken niet komt, laten grote bollen in het plafond toch daglicht door. In de constructie van de kleine sheddaken kunnen duiven niet landen omdat er overal pinnetjes geplaatst zijn. "Als we dat niet gedaan hadden, dan was het hier al lang een duiventil geworden", meent Tom en we zijn hem dankbaar voor de pinnetjes. De perrons, of het trekgat zoals het in Leuven wordt genoemd, zijn nogal tochtig. Van in het begin is de ontwerper gewaarschuwd voor tocht, al heeft die misschien enkel met de Spaanse weersomstandigheden rekening gehouden. "Maar we kennen het probleem en we zijn dan ook bezig een project uit te werken om dit in de mate van het mogelijke op te lossen", weet Tom. De reden dat er geen banken staan voor de wachtenden is simpel: men wilde zo weinig mogelijk obstakels op de perrons voorzien. De banken zouden het in- en uitstappen van de bussen tijdens de spits enorm bemoeilijken. Maar in het ei kan je natuurlijk ook wachten en het is er nog verwarmd ook. Zolang je zo je bus maar niet mist!" bron: Shiva Afshoon & Robin Broos https://www.veto.be/jg31/veto3114/delijn.html http://manueldesola-morales.com/proys/Leuven_eng.htm