Op de kruising van een oude kasseiweg en een invalsweg naar het centrum van Antwerpen ligt een leeg hoekperceel. Elke dag rijden hier duizenden mensen langs. De Schelde is dichtbij. Vroeger was hier het begin van de petroleumhaven. Nu bestaan de straatwanden uit gestapelde containers en lange hekwerken. Op deze plek wil stroomverdeler Elia een nieuw onderstation bouwen. De stad wil dit gebied herontwikkelen en stelt als expliciete voorwaarde dat de nieuwbouw een landschappelijk baken wordt.Een onderstation is doorgaans een uitgestrekte loods, maar bakens zijn hoog. Ze moeten zichtbaar zijn en treffend. Dus stapelen we de technische installaties tot een hoogte van 23 meter.Voor het eerst werken we aan een gebouw dat niet direct voor gebruik door mensen is bestemd en dat bovendien geen eisen stelt aan de relatie tussen binnen en buiten. Het zijn disparate werelden die niets van elkaar weten en niets met elkaar hoeven te delen. De ruimtelijke beleving speelt zich volledig af aan de buitenzijde.Het volume wordt uitgevoerd in ter plaatse gestort beton. Ongeschaafde bekistingsplanken creëren een ruw oppervlak met onscherpe horizontale lijnen op de plaatsen waar de betonspecie kan ontsnappen, een ambachtelijke bouwwijze als tegenwicht voor de hoogtechnologische inhoud. Het blok wordt geschilderd in Petroleumblauw, als een verwijzing naar het industriële verleden. Verder geeft het bouwwerk geen informatie vrij. Elia ziet af van een logo.Een expressieve deuk in de voorgevel en een raster van kleine perforaties in de achtergevel zorgen voor de natuurlijke ventilatie van de binnenruimte. De geslotenheid verleent het volume een enigmatisch en monumentaal karakter. Wie goed kijkt ziet dat het een klein beetje scheef staat, zoals een bunker op het strand.